Almost there
Blijf op de hoogte en volg Mitchell
25 April 2015 | Mexico, Cholula
Sjonge jonge, al meer dan dik 2 maanden geleden dat ik mijn laatste blog online heb gezet. "De tijd gaat hard als je plezier hebt" zegt men altijd, dit geldt zeker voor mij.
Waar ik in de eerste maand me nog toerist voelde, voel ik me nu meer immigrant. Het maakt niet uit of ik door de stad loop, in een club sta, in de bus ga zitten, ik word altijd aangekeken! Misschien omdat ik er ontzettend goed uit zie, maar ik denk dat het iets met mijn lengte te maken heeft haha. Ik weet nu welke bus ik moet pakken als ik naar de stad wil, Spaans gaat steeds beter en ik ken al wat Mexicaanse "slang" (straattaal), zodat ik niet als complete gringo overkom.
-DIT STUKJE GAAT OVER EEN VOETBALWEDSTRIJD
Een paar weken geleden heb ik een wedstrijd van mijn locale professionele voetbalteam bezocht, Puebla FC. Puebla is een beetje te vergelijken met FC Dordt, leuk voor de mensen die in de stad wonen, maar de voetbalkwaliteiten van Puebla zou nou niet over naar huis te schrijven, wat ik op dit moment wel doe!
Puebla speelde die dag tegen Queretaro, een middenmotor. Niets bijzonders zou je zeggen, WRONG! Laat bij Queretaro nou net levende legende Ronaldinho spelen. De samba-Braziliaan die ooit met dansende dribbels en zwevende rushes Camp Nou deed swingen speelde nu in het piepkleine stadionnetje van Puebla!
Ik, als verslaafde voetbalfan, heb natuurlijk kaartjes gekocht, die overigens maar €8 kostte. Samen met 2 voetbalgekke Engelsen, zijn we in een taxi gestapt, op naar het stadion!
In Europa heeft misschien 30% van het stadion het wedstrijdshirt aan, hier in Mexico 80%. Aangezien geen van ons een wedstrijdshirt had en we nogal opvielen met blanke huid, blonde haren en mijn 2m, werd de zoektocht geopend naar shirts, toch leuk om mee te nemen als souvenir.
Fanshops kennen ze hier niet, dus kwamen we aan bij een klein kraampje op de stoep. Ik stond ervan te kijken dat ze mijn maat hadden.
Eenmaal in het stadion is het één grote chaos! Overal wordt eten verkocht, mensen dansen en springen, de keeper van de tegenstander is klaarblijkelijk een "puto" en als Ronaldinho de bal krijgt begint iedereen te fluiten, waarschijnlijk uit angst. Ik dacht dat de legende nog wel wat in zijn mars had, zeker omdat de Mexicaanse competitie ergens tussen de Eredivisie en de Jupiler league bungelt.
Niets is minder waar, Ik denk dat IFC-barman Ab nog een betere wedstrijd had kunnen spelen. (Ab als je dit leest, Ajax is kut).
-STUK OVER VOETBAL STOPT HIER
2 weken geleden heb ik me weer in de "middle of nowhere" begeven. "Grutas Tolantongo" is een natuurpark vol met stromende rivieren, reuze watervallen en zoals de naam verraad, veel grotten. De reis was 6 uur, goed te doen voor Mexicaanse begrippen. De bus die ons daar zou brengen beloofde niet veel goeds. Het was een rose bus, playboy bekleding, vage chauffeur en bizar veel deuken en gaten aan de voorkant. Tijdens een van onze stops promoveerde deze chauffeur zich van vaag naar compleet gestoord. Terwijl ik in de supermarkt stond om ff wat te eten te kopen, zag ik buiten de chauffeur tequila shots doen met een stel andere chauffeurs, BIZAR!
De laatste 2 uur werd afgelegd over bergpaadjes. Bergpaadjes zijn hier niet te vergelijken met Europa. Af en toe een rotsblok op de weg, soms een verschil van weghelften en meestal geen vangrail. Na 2 uur doodsangsten te hebben uitgestaan arriveerde we boven op de berg in een klein dorpje, naja niet echt een dorpje, meer een verzameling van bakstenen maar goed. Het resterende pad was te gevaarlijk voor de bus, dus werden we allemaal overgezet in mini-vans. Ik begreep wel waarom het gevaarlijk was voor de bus, aangezien het pad 50cm breder was dan de auto. Na 15 minuten in de busjes arriveerde we bij Grutas Tolantongo. Grutas Tolantongo is opgedeeld in 2 delen. 1 openbaar deel en 1 privé deel. De 2 delen zijn verbonden door een "Indiana Jones-achtige" loopbrug. Onze groep van ongeveer 40 studenten had het privé deel voor ons alleen! Bij de tenten aangekomen bleek ook nog dat we een privé zwembad en waterval tot onze beschikking hadden. Midden in jungle, ik voelde me net Bear Grylls, die gozer van Discovery Channel.
Het speciale aan Grutus Tolantongo is dat al het water van de rivieren en waterval komt van de korst van de aarde. Een Mexicaan vertelde me dat omdat we op een plaatbreuk zaten, water kan ontsnappen tussen de spleten, de rotsen en stenen die de breuk omringen zuiveren het water, waardoor er geen sulfur in zit. Ik heb hier allemaal geen verstand van, maar het eindresultaat is verschrikkelijk warm-schoon water dat het hele park vult. Overal waar je kijkt zag ik watervallen, waterbronnen, meertjes en natuurlijke zwembaden.
S'nachts was er nog een poolparty georganiseerd, dikke prima!
--2 weken later--
De hele dag volgde ik ze al via de computer. Flighttracker.com gaf aan dat ze 45 minuten eerder aan zouden komen dan gepland! Na m'n Spaanse les dus gelijk een taxi gepakt om de eerst volgende bus naar Mexico City Airport te pakken. Natuurlijk klopte Flighttracker weer niet en was ik dus veel te vroeg. Het duurde ongeveer een uur voordat het elektronische bord aangaf: AMSTERDAM-LANDED!
De ene na de andere Nederlander kwam door de aankomst-deur. Families die elkaar na jaren weer terugzien, een klein Mexicaantje die met een naambordje stond te wachten op een groep zakenmannen, backpackers die Midden en Zuid-Amerika gaan verkennen, werkelijk alles, maar geen Pap en Mam.
Na nog een extra 45 minuten kwam ze eindelijk door de deur!
In de taxi vertelde ik over mijn ervaringen in Mexico, zoals ik ook nu doe. De planning was om de eerste 2.5 dagen in Mexico City te blijven, om daarna naar Puebla te gaan. Ik was ook alleen nog op de luchthaven geweest, dus alles in Mexico City was ook nieuw voor mij. Waar in Puebla al meer politie aanwezig is dan bij Feyenoord-020
, weet je in Mexico City echt niet wat je ziet. Op elke hoek van de straat zie je er wel eentje staan. Hier rijden ze trouwens geen Volvo of VW Golf, hier rijden ze gewoon in dikke Dodge Chargers met stormram-bumper aan de voorkant. (Zo'n ding dat je gebruikt om iemand lekker klem te rijden).
Mams had het natuurlijk alleen maar over de enge donkere steegjes, maar ik verwachtte niks anders. Er zit wel enige kern van waarheid in haar bezorgdheid, want het blijft een stad van 21 miljoen mensen, maar het valt allemaal reuze mee. Natuurlijk kan je het gevaar opzoeken door s'nachts door de ghetto te lopen, maar iedereen met een beetje hersens doet dat niet.
De eerste avond heb ik met paps ff in een sportbar een biertje gedronken, just the guys. Mams was uitgeteld van de vlucht en de jetlag, wel begrijpelijk.
De volgende ochtend ging vroeg de wekker om lekker de toerist uit te hangen. Mijn klasgenoten hadden een lijstje gemaakt met plekken die we echt MOESTEN bezoeken, maar natuurlijk had ik me ook wel een beetje voorbereid. Mexico City is ongeveer even groot als de provincie Utrecht, dus een taxi was wel nodig. Als eerste stond "Zocalo" op de planning. Zocalo is een heel groot plein dat direct tegen het regeringsgebouw ligt. Eenmaal aangekomen werd er een heel groot podium opgebouwd midden op het plein versierd met skeletten, erg raar op zo'n centraal punt. Wat later bleek was dat het hoorde bij de set van de nieuwe James Bond film Spectre, waarbij één van de scenes zich afspeelt in Mexico City. Ik ben benieuwd!
Vlakbij Zocalo bevind zich Bellas Artes. Bellas Artes is het nationale concertgebouw, maar wordt ook vaak gebruikt voor ceremonies. Ik ben niet echt een architectuur-expert, maar Bellas Artes is wel een indrukwekkend gebouw en zeker een hoogtepunt in Mexico City.
Ik had de planning in handen dus na Zocalo en Bellas Artes was het tijd voor Chapultepec. Chapultepec is een groot park in het midden van de stad, een beetje te vergelijken met Central Park in NY, maar dan een stuk kleiner. Bovenop de berg van Chapultepec staat Castillo de Chapultepec. Ik vond het meer een paleis dan een kasteel, maar dat terzijde. Het park staat vol met kraampjes en kleine restaurantjes. Menig Mexicaan brak z'n nek toen we voorbij liepen, een man van 2meter is nou niet echt iets wat Mexicanen vaak zien, laat staan 2!
Het einde van de dag werd gevuld met lopen door de winkelstraten van Mexico City en lekker uiteten gaan. Daarna naar bed, want s'ochtends vroeg moesten we alweer de taxi in.
Niet iedereen is ervan op de hoogte, maar Egypte is niet het enige land met piramides. Nou en dat hebben we geweten hoor. Een uurtje van Mexico City bevind zich Teotihuacan. Een hele vriendelijke taxi-chauffeur was die dag ook tour-guide. Eerst stopte we bij Basílica de Nuestra Señora de Guadalupe, een van de meest religieuze plekken op aarde zo bleek, en liet ons via een toeristische route een groot deel van Mexico City zien.
Na een uur arriveerde we bij Teotihuacan. Deze plek wordt gezien als een van de meest geheimzinnige plekken op aarde. In de tijd van de Azteken was Teotihuacan een grote stad, met zo'n 150.000 inwoners. Om de goden te eren bouwde ze een grote pyramide. De weg naar de pyramide heet "Calzada de los Muertos", in het Nederlands: "Weg van de doden", gezellig joh!
Ik zal je de geschiedenisles besparen, maar aan tempels, piramides en opgravingen geen gebrek hier. De grootste piramide in Teotihuacan is "Pyramide del Sol", piramide van de zon. Deze piramide is hoog jongen, niet te filmen! Als het goed is is dit de op éen na grootste piramide van de wereld. Tijdens het beklimmen denk je telkens dat je op de top bent, maar dan moet je nog een stuk. En het was warm, erg warm, dus de klim duurde wel ff.
Eenmaal bovenop heb je echt een fantastisch uitzicht. Het geeft je echt een stoer gevoel als je bovenop een van de grootste piramides van de wereld staat. Op dat moment besef je je wel dat je aan de andere kant van de wereld bent.
Mexico-City was voor mij ook vreemd terrein, maar nu werd het tijd om mam en pap Puebla en Cholula te laten zijn. Om van Mexico-City naar Puebla te komen, moet je over een aantal bergen. Terwijl je door de bergen rijd, zie je aan je rechterhand de Popocapepetl, de vulkaan. Voor mij voelt de Popo- als een moedervlek, je weet dat hij er zit, maar je kijkt er verder nooit naar. Voor mijn ouders was het natuurlijk fantastisch, nog nooit een vulkaan van zo dichtbij gezien (denk ik).
Ook al wonen er 1.5 miljoen mensen, zo voelt Puebla zeker niet, nergens wolkenkrabbers of een overvloed aan toeristen. Mijn ouders hadden een kamer geboekt in het NH Hotel, dichtbij het historisch centrum. Het historische centrum in Puebla leeft. De hele dag verkopen mensen eten, zie je straatartiesten en hoor je muziek.
M'n moeder vind marktjes altijd wel leuk, dus had ik het plan om via een leuke route naar een markt te lopen. Pap was vaste fotograaf deze vakantie, dus meerdere keren moesten we ff wachten omdat meneer foto's wilde hebben voor z'n fotoboek. (DAT DING IS 120 PAGINAS!!!)
Na een dag rondslenteren in Puebla werd het tijd om mijn dorpje te laten zien, Cholula. Cholula is een klein dorpje, qua grote te vergelijken met Zwijndrecht. Ook al is Cholula een klein dorpje, het was vroeger de thuisbasis van de grootse pyramide op het westerlijk-halfrond. Tijdens de Spaans-Mexicaanse oorlog veroverde de Spanjaarden Cholula. De Spanjaarden vonden die grote pyramide in Cholula maar niks, dus hebben ze de bovenkant van de pyramide eraf gehaald en er een christelijke kathedraal op gezet. Vet apart!
Natuurlijk moest ik mijn ouders even de campus rondleiden en mijn "kamer" laten zien. Ik zet kamer tussen haakjes aangezien menig kledingkast groter is dan mijn kamer (insert sad-smiley here).
Natuurlijk vonden ze het fantastisch, maar dat krijg je als je deze uni vergelijkt met Avans. De dag hebben we vol gemaakt door een bustour te doen door Cholula en een zoektocht naar nieuwe schoenen voor mn vader, natuurlijk niet geslaagd, aangezien pap en ik maat cruiseschip hebben.
(Tijdens Spring Break ging ik met vrienden naar Puerto Escondido terwijl mijn ouders in Cancun zouden gaan relaxen, we zouden elkaar na Spring Break weer in Puebla zien)
Om 5 uur ging de wekker alweer. Dit keer ging ik met 7 maten naar Puerto Escondido, een badplaats dat bekend staat als Surf-Walhalla en hippy-town. Ik heb in een eerdere blog mijn haat jegens Fransen al een keer uitgesproken, laat ik dit keer weer in een bus zitten die voornamelijk gevuld was met eerdergenoemd volk, verschrikkelijk. Ik zat achterin de bus naast Tim, een Engelse maat. Natuurlijk zat ik bij het gangpad zodat ik mijn lange stelten gedurende 11 uur lekker kon strekken. Natuurlijk heb ik weer pech en zat ik boven het nooduitgang dagvenster. Aangezien dit Mexico is en niemand iets geeft om regels, was het toegestaan om te raken en te blowen in de bus. Gedurende 2 uur stond een groepje van zo'n 6 Fransen naast mij te blowen, erg fijn als je probeert te slapen.
Net als de reis naar Tolantongo is de reis naar Puerto Escondido ook niet echt een makkelijke. Het eerste stuk van Puebla naar de stad Oaxaca is redelijk te doen, maar van Oaxaca naar Puerto Escondido is hel op aarde!
Als het plat zou zijn zou je erg hoogstens 2 uur over doen, maar aangezien dit weer onverharde bergwegen zijn duurde het een keurige 7 uur. Stel je voor dat je de hele reis van Ambacht->Berlijn moet doen over bergweggetjes en kronkelwegen zonder vangrail op een onverharde weg, niet echt prettig.
Zoals ik zei is Puerto Escondido een Surftown. De eerste dag zijn we naar Punta Zicatela gegaan, een strandje dat bekend staat om de perfecte golven. Natuurlijk kan ik voor geen meter surfen, maar als een surfboard €4 p dag kost dan kan het je ook geen reet schelen. Je krijgt een surfboard aangewezen die correspondeert met je lichaamslengte. Natuurlijk kreeg ik het allergrootste longboard dat die rasta-mexicaan verhuurde. Met deze knoepert en een natuurlijke doses goede moed was ik gemotiveerd om de golven mijn bitch te maken, NOU NIET DUS! Misschien ben je wel eens in Baskenland in Spanje geweest waar je al dacht dat golven hoog waren, deze shit is next level! Het moeilijkste van het hele surfen is naast het opstaan door de branding heenkomen. Golven van 6 meter zijn nou niet echt makkelijk om doorheen te peddelen. Het heeft me een half uur geduurd totdat ik achter de branding zat, helemaal uitgeput en ik had nog niet eens geprobeerd een golf te pakken!
Ik had geen wetsuit, aangezien het bizar warm was. Ik kwam er alleen later achter dat het in Mexico helemaal niets te maken heeft met warmte, maar bescherming voor je borst. De bovenkant van een surfboard is niet echt comfortabel, dus na 2 uur surfen lag mijn hele borst dan ook open van de schaafwonden, heerlijk!
Ik zal jullie de verdere details besparen van Spring Break. Hier volgt een korte samenvatting: Tacos en Burritos eten, indrinken, stappen, uitslapen, repeat.
Na Spring Break heb ik nog een dag met m'n ouders Puebla bezocht. Jammer genoeg moest ik al op zondag afscheid nemen, aangezien ik de volgende dag een toets had en m'n ouders niet meer kon opzoeken in Puebla. Op het moment van afscheid was het nog zo'n 50 dagen tot ik me weer op Nederlandse bodem begeef, nu nog maar 30, tijd gaat hard.
Ik heb nog wat andere plekken bezocht, maar dat is voor een volgende blog. Het is nu bijna 1 uur s'nachts en ik vertrek over 6 uur naar Mexico City met wat vrienden. Er is daar een feest van de Nederlandse vereniging die Koningsdag vieren :)
Sorry voor het lange wachten.
Nos Vemos,
Mitch
Waar ik in de eerste maand me nog toerist voelde, voel ik me nu meer immigrant. Het maakt niet uit of ik door de stad loop, in een club sta, in de bus ga zitten, ik word altijd aangekeken! Misschien omdat ik er ontzettend goed uit zie, maar ik denk dat het iets met mijn lengte te maken heeft haha. Ik weet nu welke bus ik moet pakken als ik naar de stad wil, Spaans gaat steeds beter en ik ken al wat Mexicaanse "slang" (straattaal), zodat ik niet als complete gringo overkom.
-DIT STUKJE GAAT OVER EEN VOETBALWEDSTRIJD
Een paar weken geleden heb ik een wedstrijd van mijn locale professionele voetbalteam bezocht, Puebla FC. Puebla is een beetje te vergelijken met FC Dordt, leuk voor de mensen die in de stad wonen, maar de voetbalkwaliteiten van Puebla zou nou niet over naar huis te schrijven, wat ik op dit moment wel doe!
Puebla speelde die dag tegen Queretaro, een middenmotor. Niets bijzonders zou je zeggen, WRONG! Laat bij Queretaro nou net levende legende Ronaldinho spelen. De samba-Braziliaan die ooit met dansende dribbels en zwevende rushes Camp Nou deed swingen speelde nu in het piepkleine stadionnetje van Puebla!
Ik, als verslaafde voetbalfan, heb natuurlijk kaartjes gekocht, die overigens maar €8 kostte. Samen met 2 voetbalgekke Engelsen, zijn we in een taxi gestapt, op naar het stadion!
In Europa heeft misschien 30% van het stadion het wedstrijdshirt aan, hier in Mexico 80%. Aangezien geen van ons een wedstrijdshirt had en we nogal opvielen met blanke huid, blonde haren en mijn 2m, werd de zoektocht geopend naar shirts, toch leuk om mee te nemen als souvenir.
Fanshops kennen ze hier niet, dus kwamen we aan bij een klein kraampje op de stoep. Ik stond ervan te kijken dat ze mijn maat hadden.
Eenmaal in het stadion is het één grote chaos! Overal wordt eten verkocht, mensen dansen en springen, de keeper van de tegenstander is klaarblijkelijk een "puto" en als Ronaldinho de bal krijgt begint iedereen te fluiten, waarschijnlijk uit angst. Ik dacht dat de legende nog wel wat in zijn mars had, zeker omdat de Mexicaanse competitie ergens tussen de Eredivisie en de Jupiler league bungelt.
Niets is minder waar, Ik denk dat IFC-barman Ab nog een betere wedstrijd had kunnen spelen. (Ab als je dit leest, Ajax is kut).
-STUK OVER VOETBAL STOPT HIER
2 weken geleden heb ik me weer in de "middle of nowhere" begeven. "Grutas Tolantongo" is een natuurpark vol met stromende rivieren, reuze watervallen en zoals de naam verraad, veel grotten. De reis was 6 uur, goed te doen voor Mexicaanse begrippen. De bus die ons daar zou brengen beloofde niet veel goeds. Het was een rose bus, playboy bekleding, vage chauffeur en bizar veel deuken en gaten aan de voorkant. Tijdens een van onze stops promoveerde deze chauffeur zich van vaag naar compleet gestoord. Terwijl ik in de supermarkt stond om ff wat te eten te kopen, zag ik buiten de chauffeur tequila shots doen met een stel andere chauffeurs, BIZAR!
De laatste 2 uur werd afgelegd over bergpaadjes. Bergpaadjes zijn hier niet te vergelijken met Europa. Af en toe een rotsblok op de weg, soms een verschil van weghelften en meestal geen vangrail. Na 2 uur doodsangsten te hebben uitgestaan arriveerde we boven op de berg in een klein dorpje, naja niet echt een dorpje, meer een verzameling van bakstenen maar goed. Het resterende pad was te gevaarlijk voor de bus, dus werden we allemaal overgezet in mini-vans. Ik begreep wel waarom het gevaarlijk was voor de bus, aangezien het pad 50cm breder was dan de auto. Na 15 minuten in de busjes arriveerde we bij Grutas Tolantongo. Grutas Tolantongo is opgedeeld in 2 delen. 1 openbaar deel en 1 privé deel. De 2 delen zijn verbonden door een "Indiana Jones-achtige" loopbrug. Onze groep van ongeveer 40 studenten had het privé deel voor ons alleen! Bij de tenten aangekomen bleek ook nog dat we een privé zwembad en waterval tot onze beschikking hadden. Midden in jungle, ik voelde me net Bear Grylls, die gozer van Discovery Channel.
Het speciale aan Grutus Tolantongo is dat al het water van de rivieren en waterval komt van de korst van de aarde. Een Mexicaan vertelde me dat omdat we op een plaatbreuk zaten, water kan ontsnappen tussen de spleten, de rotsen en stenen die de breuk omringen zuiveren het water, waardoor er geen sulfur in zit. Ik heb hier allemaal geen verstand van, maar het eindresultaat is verschrikkelijk warm-schoon water dat het hele park vult. Overal waar je kijkt zag ik watervallen, waterbronnen, meertjes en natuurlijke zwembaden.
S'nachts was er nog een poolparty georganiseerd, dikke prima!
--2 weken later--
De hele dag volgde ik ze al via de computer. Flighttracker.com gaf aan dat ze 45 minuten eerder aan zouden komen dan gepland! Na m'n Spaanse les dus gelijk een taxi gepakt om de eerst volgende bus naar Mexico City Airport te pakken. Natuurlijk klopte Flighttracker weer niet en was ik dus veel te vroeg. Het duurde ongeveer een uur voordat het elektronische bord aangaf: AMSTERDAM-LANDED!
De ene na de andere Nederlander kwam door de aankomst-deur. Families die elkaar na jaren weer terugzien, een klein Mexicaantje die met een naambordje stond te wachten op een groep zakenmannen, backpackers die Midden en Zuid-Amerika gaan verkennen, werkelijk alles, maar geen Pap en Mam.
Na nog een extra 45 minuten kwam ze eindelijk door de deur!
In de taxi vertelde ik over mijn ervaringen in Mexico, zoals ik ook nu doe. De planning was om de eerste 2.5 dagen in Mexico City te blijven, om daarna naar Puebla te gaan. Ik was ook alleen nog op de luchthaven geweest, dus alles in Mexico City was ook nieuw voor mij. Waar in Puebla al meer politie aanwezig is dan bij Feyenoord-020
, weet je in Mexico City echt niet wat je ziet. Op elke hoek van de straat zie je er wel eentje staan. Hier rijden ze trouwens geen Volvo of VW Golf, hier rijden ze gewoon in dikke Dodge Chargers met stormram-bumper aan de voorkant. (Zo'n ding dat je gebruikt om iemand lekker klem te rijden).
Mams had het natuurlijk alleen maar over de enge donkere steegjes, maar ik verwachtte niks anders. Er zit wel enige kern van waarheid in haar bezorgdheid, want het blijft een stad van 21 miljoen mensen, maar het valt allemaal reuze mee. Natuurlijk kan je het gevaar opzoeken door s'nachts door de ghetto te lopen, maar iedereen met een beetje hersens doet dat niet.
De eerste avond heb ik met paps ff in een sportbar een biertje gedronken, just the guys. Mams was uitgeteld van de vlucht en de jetlag, wel begrijpelijk.
De volgende ochtend ging vroeg de wekker om lekker de toerist uit te hangen. Mijn klasgenoten hadden een lijstje gemaakt met plekken die we echt MOESTEN bezoeken, maar natuurlijk had ik me ook wel een beetje voorbereid. Mexico City is ongeveer even groot als de provincie Utrecht, dus een taxi was wel nodig. Als eerste stond "Zocalo" op de planning. Zocalo is een heel groot plein dat direct tegen het regeringsgebouw ligt. Eenmaal aangekomen werd er een heel groot podium opgebouwd midden op het plein versierd met skeletten, erg raar op zo'n centraal punt. Wat later bleek was dat het hoorde bij de set van de nieuwe James Bond film Spectre, waarbij één van de scenes zich afspeelt in Mexico City. Ik ben benieuwd!
Vlakbij Zocalo bevind zich Bellas Artes. Bellas Artes is het nationale concertgebouw, maar wordt ook vaak gebruikt voor ceremonies. Ik ben niet echt een architectuur-expert, maar Bellas Artes is wel een indrukwekkend gebouw en zeker een hoogtepunt in Mexico City.
Ik had de planning in handen dus na Zocalo en Bellas Artes was het tijd voor Chapultepec. Chapultepec is een groot park in het midden van de stad, een beetje te vergelijken met Central Park in NY, maar dan een stuk kleiner. Bovenop de berg van Chapultepec staat Castillo de Chapultepec. Ik vond het meer een paleis dan een kasteel, maar dat terzijde. Het park staat vol met kraampjes en kleine restaurantjes. Menig Mexicaan brak z'n nek toen we voorbij liepen, een man van 2meter is nou niet echt iets wat Mexicanen vaak zien, laat staan 2!
Het einde van de dag werd gevuld met lopen door de winkelstraten van Mexico City en lekker uiteten gaan. Daarna naar bed, want s'ochtends vroeg moesten we alweer de taxi in.
Niet iedereen is ervan op de hoogte, maar Egypte is niet het enige land met piramides. Nou en dat hebben we geweten hoor. Een uurtje van Mexico City bevind zich Teotihuacan. Een hele vriendelijke taxi-chauffeur was die dag ook tour-guide. Eerst stopte we bij Basílica de Nuestra Señora de Guadalupe, een van de meest religieuze plekken op aarde zo bleek, en liet ons via een toeristische route een groot deel van Mexico City zien.
Na een uur arriveerde we bij Teotihuacan. Deze plek wordt gezien als een van de meest geheimzinnige plekken op aarde. In de tijd van de Azteken was Teotihuacan een grote stad, met zo'n 150.000 inwoners. Om de goden te eren bouwde ze een grote pyramide. De weg naar de pyramide heet "Calzada de los Muertos", in het Nederlands: "Weg van de doden", gezellig joh!
Ik zal je de geschiedenisles besparen, maar aan tempels, piramides en opgravingen geen gebrek hier. De grootste piramide in Teotihuacan is "Pyramide del Sol", piramide van de zon. Deze piramide is hoog jongen, niet te filmen! Als het goed is is dit de op éen na grootste piramide van de wereld. Tijdens het beklimmen denk je telkens dat je op de top bent, maar dan moet je nog een stuk. En het was warm, erg warm, dus de klim duurde wel ff.
Eenmaal bovenop heb je echt een fantastisch uitzicht. Het geeft je echt een stoer gevoel als je bovenop een van de grootste piramides van de wereld staat. Op dat moment besef je je wel dat je aan de andere kant van de wereld bent.
Mexico-City was voor mij ook vreemd terrein, maar nu werd het tijd om mam en pap Puebla en Cholula te laten zijn. Om van Mexico-City naar Puebla te komen, moet je over een aantal bergen. Terwijl je door de bergen rijd, zie je aan je rechterhand de Popocapepetl, de vulkaan. Voor mij voelt de Popo- als een moedervlek, je weet dat hij er zit, maar je kijkt er verder nooit naar. Voor mijn ouders was het natuurlijk fantastisch, nog nooit een vulkaan van zo dichtbij gezien (denk ik).
Ook al wonen er 1.5 miljoen mensen, zo voelt Puebla zeker niet, nergens wolkenkrabbers of een overvloed aan toeristen. Mijn ouders hadden een kamer geboekt in het NH Hotel, dichtbij het historisch centrum. Het historische centrum in Puebla leeft. De hele dag verkopen mensen eten, zie je straatartiesten en hoor je muziek.
M'n moeder vind marktjes altijd wel leuk, dus had ik het plan om via een leuke route naar een markt te lopen. Pap was vaste fotograaf deze vakantie, dus meerdere keren moesten we ff wachten omdat meneer foto's wilde hebben voor z'n fotoboek. (DAT DING IS 120 PAGINAS!!!)
Na een dag rondslenteren in Puebla werd het tijd om mijn dorpje te laten zien, Cholula. Cholula is een klein dorpje, qua grote te vergelijken met Zwijndrecht. Ook al is Cholula een klein dorpje, het was vroeger de thuisbasis van de grootse pyramide op het westerlijk-halfrond. Tijdens de Spaans-Mexicaanse oorlog veroverde de Spanjaarden Cholula. De Spanjaarden vonden die grote pyramide in Cholula maar niks, dus hebben ze de bovenkant van de pyramide eraf gehaald en er een christelijke kathedraal op gezet. Vet apart!
Natuurlijk moest ik mijn ouders even de campus rondleiden en mijn "kamer" laten zien. Ik zet kamer tussen haakjes aangezien menig kledingkast groter is dan mijn kamer (insert sad-smiley here).
Natuurlijk vonden ze het fantastisch, maar dat krijg je als je deze uni vergelijkt met Avans. De dag hebben we vol gemaakt door een bustour te doen door Cholula en een zoektocht naar nieuwe schoenen voor mn vader, natuurlijk niet geslaagd, aangezien pap en ik maat cruiseschip hebben.
(Tijdens Spring Break ging ik met vrienden naar Puerto Escondido terwijl mijn ouders in Cancun zouden gaan relaxen, we zouden elkaar na Spring Break weer in Puebla zien)
Om 5 uur ging de wekker alweer. Dit keer ging ik met 7 maten naar Puerto Escondido, een badplaats dat bekend staat als Surf-Walhalla en hippy-town. Ik heb in een eerdere blog mijn haat jegens Fransen al een keer uitgesproken, laat ik dit keer weer in een bus zitten die voornamelijk gevuld was met eerdergenoemd volk, verschrikkelijk. Ik zat achterin de bus naast Tim, een Engelse maat. Natuurlijk zat ik bij het gangpad zodat ik mijn lange stelten gedurende 11 uur lekker kon strekken. Natuurlijk heb ik weer pech en zat ik boven het nooduitgang dagvenster. Aangezien dit Mexico is en niemand iets geeft om regels, was het toegestaan om te raken en te blowen in de bus. Gedurende 2 uur stond een groepje van zo'n 6 Fransen naast mij te blowen, erg fijn als je probeert te slapen.
Net als de reis naar Tolantongo is de reis naar Puerto Escondido ook niet echt een makkelijke. Het eerste stuk van Puebla naar de stad Oaxaca is redelijk te doen, maar van Oaxaca naar Puerto Escondido is hel op aarde!
Als het plat zou zijn zou je erg hoogstens 2 uur over doen, maar aangezien dit weer onverharde bergwegen zijn duurde het een keurige 7 uur. Stel je voor dat je de hele reis van Ambacht->Berlijn moet doen over bergweggetjes en kronkelwegen zonder vangrail op een onverharde weg, niet echt prettig.
Zoals ik zei is Puerto Escondido een Surftown. De eerste dag zijn we naar Punta Zicatela gegaan, een strandje dat bekend staat om de perfecte golven. Natuurlijk kan ik voor geen meter surfen, maar als een surfboard €4 p dag kost dan kan het je ook geen reet schelen. Je krijgt een surfboard aangewezen die correspondeert met je lichaamslengte. Natuurlijk kreeg ik het allergrootste longboard dat die rasta-mexicaan verhuurde. Met deze knoepert en een natuurlijke doses goede moed was ik gemotiveerd om de golven mijn bitch te maken, NOU NIET DUS! Misschien ben je wel eens in Baskenland in Spanje geweest waar je al dacht dat golven hoog waren, deze shit is next level! Het moeilijkste van het hele surfen is naast het opstaan door de branding heenkomen. Golven van 6 meter zijn nou niet echt makkelijk om doorheen te peddelen. Het heeft me een half uur geduurd totdat ik achter de branding zat, helemaal uitgeput en ik had nog niet eens geprobeerd een golf te pakken!
Ik had geen wetsuit, aangezien het bizar warm was. Ik kwam er alleen later achter dat het in Mexico helemaal niets te maken heeft met warmte, maar bescherming voor je borst. De bovenkant van een surfboard is niet echt comfortabel, dus na 2 uur surfen lag mijn hele borst dan ook open van de schaafwonden, heerlijk!
Ik zal jullie de verdere details besparen van Spring Break. Hier volgt een korte samenvatting: Tacos en Burritos eten, indrinken, stappen, uitslapen, repeat.
Na Spring Break heb ik nog een dag met m'n ouders Puebla bezocht. Jammer genoeg moest ik al op zondag afscheid nemen, aangezien ik de volgende dag een toets had en m'n ouders niet meer kon opzoeken in Puebla. Op het moment van afscheid was het nog zo'n 50 dagen tot ik me weer op Nederlandse bodem begeef, nu nog maar 30, tijd gaat hard.
Ik heb nog wat andere plekken bezocht, maar dat is voor een volgende blog. Het is nu bijna 1 uur s'nachts en ik vertrek over 6 uur naar Mexico City met wat vrienden. Er is daar een feest van de Nederlandse vereniging die Koningsdag vieren :)
Sorry voor het lange wachten.
Nos Vemos,
Mitch
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
